به علت وجود موانع ساختاری، مدیریت و برنامه ریزی گردشگری مانند عدم هماهنگی و تعامل میان نهادهای مسئول برنامه ریزی شهری و توسعه گردشگری از یک سو و فقدان درک درست اثرات کاربردی فراغتی- تفریحی بر دیگر کاربری‌های شهری در چهارچوب طرح‌های توسعه شهری از سوی دیگر، اهمیت بازنگری در سیاست‌های شهری را ضروری می‌سازد. یکی از مشکلات جدی در نظام‌های منطقه بندی شهری پاوه تعیین محدوده‌هایی به عنوان « منطقه گذران اوقات فراغت » برای شهروندان بر مبنای سرانه‌های مشخص می‌باشد که این امر تقریباً در بسیاری از موارد نیازهای تفریحی ساکنان شهر مورد نظر را مبنای تعیین کاربری فراغتی به حساب می‌آورد، لذا در مناطق شهری که دارای حجم قابل توجه ای از گردشگران فرامنطقه ای است، منجر به تهدید شدن ظرفیت تحمل پذیری محیط شهری خواهد شد . با مروری کوتاه بر راهبردهای توسعه شهرستان می توان پی برد که موضوع برنامه ریزی و آینده نگری نیازهای گردشگری و تفریحی به صورت بسیار کمرنگ و فرعی مطرح شده است.